Ondanks de naam is zeegras geen echt gras, maar een geslacht van planten die zich hebben aangepast aan het leven in zout en brak water en voornamelijk langs de kustlijn voorkomen. “Er is niet veel erkenning voor zeegras, omdat de mensen er geen weet van hebben”, zegt hoofdonderzoeker James Fourqurean van de Internationale Universiteit in Florida. “Hier in het zuiden van Florida hebben we een van de grootste graslanden ter wereld.

Het zeegras helpt onze kustlijn beschermen, vormt een habitat voor het zeeleven dat we eten en houdt het water schoon. Ze waren dus al waardevol voor we wisten dat ze CO2 opslaan.”

Opslagvat
Dat oceanen een belangrijk opslagvat zijn voor CO2, was al bekend. Het onderzoek van Fourqurean wijst specifiek op het vermogen van zeegras om CO2 op te slaan. Hij schat dat zeegras wereldwijd tot 73 miljard ton CO2 vasthoudt. Hoewel het gras amper 0,2 procent van de oceaanbodem bedekt, is het verantwoordelijk voor 10 procent van alle CO2 die opgeslagen wordt in de oceanen. Het gras parkeert 90 procent van de opgevangen CO2 in de oceaanbodem.

Daarom moet er wereldwijd een programma komen dat de grassen beschermt, zoals er nu al bestaat voor wouden op land, zegt Fourqurean.

Manipadma Jena