Naomi Klein – Ik was vereerd met de uitnodiging om te spreken bij  Occupy Wall Street afgelopen donderdagavond. Omdat geluidsversterkers verboden zijn (schandalig), wordt alles wat ik zeg herhaald door honderden anderen zodat zoveel mogelijk mensen het toch kunnen verstaan (oftewel “de menselijke microfoon”), en was hetgeen ik daadwerkelijk op Liberty Plaza kon zeggen zeer bondig. Daarom hierbij de langere niet ingekorte versie van mijn speech.

I love you

En dat zei ik niet alleen zodat honderden van jullie “I love you” terug zouden schreeuwen, hoewel dat duidelijk een voordeel is van de menselijke microfoon. Zeg tegen anderen wat je wil dat zij tegen jou zeggen, alleen veel luider.

Gisteren zei een van de sprekers bij de arbeidersdemonstratie: “We hebben elkaar gevonden.” Dat sentiment toont de schoonheid van wat hier wordt gecreeërd. Een grote open ruimte (evenals een idee tegelijk zo groot dat het niet in een ruimte bevat kan worden) voor alle mensen die een betere wereld voor elkaar willen. We zijn zo dankbaar.

Als er iets is dat ik weet, is dat 1 procent houdt van een crisis. Als mensen in paniek en wanhopig zijn en niemand weet wat ze moeten doen, is dit het ideale moment om hun lijst met wensen van pro-bedrijfsleven beleid door te duwen: Het privatiseren van onderwijs en sociale zekerheid, bezuinigen op publieke voorzieningen en het wegnemen van de laatste beperkingen op de macht van het bedrijfsleven. Temidden van deze economische crisis gebeurt dit over de hele wereld.

En er is slechts 1 ding dat deze tactiek kan blokkeren, en gelukkig is dit een heel groot iets: de 99 procent. En die 99 procent neemt de straten over van Madison tot Madrid om te zeggen “Nee. Wij betalen niet voor jullie crisis.”

Die slogan startte in Italië in 2008 en waaide over naar Griekenland en Frankrijk en Ierland en uiteindelijk heeft het zich verplaatst naar de vierkante kilometer waar de crisis begon.

“Waarom protesteren ze?” vragen de verbaasde experts zich af op TV. Ondertussen vraagt de rest van de wereld zich af: “Waarom duurde het zo lang?” “We vroegen ons al af wanneer jullie je zouden laten zien.” En vooral: “Welkom.”

Veel mensen leggen parallellen tussen Occupy Wall Street en de zogenaamde antiglobaliseringsprotesten die onder de aandacht van de wereld kwamen in Seattle in 1999. Dat was de laatste keer dat een globale, door jongeren geleide, gedecentraliseerde beweging zicht direct richtte op de macht van het bedrijfsleven. En ik ben trots dat ik deel heb uitgemaakt van wat wij noemden “the movement of movements.”

Maar er zijn ook belangrijke verschillen. Bijvoorbeeld, wij kozen topbijeenkomsten als onze doelwitten: de Wereld Handels Organisatie, het Internationaal Monetair Fonds, de G8. Topbijeenkomsten zijn van nature van voorbijgaande aard, ze duren slechts een week. Dat maakte ons ook voorbijgaand. We daagden op, haalden vervolgens alle voorpagina’s halen, en verdwenen dan weer. En in de razernij van het hyper patriottisme en militarisme dat volgde na de aanvallen van 11 september was het gemakkelijk om ons volledig weg te vagen, tenminste in Noord-Amerika.

Occupy Wall Street aan de andere hand, heeft gekozen voor een vast doelwit. En je hoeft dus geen einddatum aan de aanwezigheid te plakken. Dit is slim. Je kunt alleen je wortels laten groeien als je op je plek blijft. Dit is cruciaal. Het is een feit van het informatie tijdperk dat te veel bewegingen opbloeien als prachtige bloemen, maar snel weer verwelken. Dat is omdat ze geen wortels hebben. En ze hebben geen lange termijn planning over hoe ze zichzelf gaan onderhouden. Dus als de storm komt, worden ze simpelweg weggeblazen.

Horizontaal en diep democratisch zijn is schitterend. Maar deze principes zijn compatibel met het harde werk van het bouwen van structuren en instellingen die stevig genoeg zijn om de stormen van de toekomst te trotseren. Ik heb goede hoop dat dit zal lukken.

Deze beweging doet nog iets anders goed. Jullie hebben besloten om dit zonder geweld te doen. Jullie hebben geweigerd om de media de beelden van gebroken ruiten en straatgevechten te geven die ze zo graag willen. En die enorme dicipline heeft betekend dat, steeds weer, het verhaal gaat over de beschamende en het niet-uitgelokte geweld van de politie, wat we afgelopen nacht weer hebben gezien. Ondertussen groeit en groeit de steun voor deze beweging steeds verder. Meer wijsheid.

Maar het grootste verschil sinds een decennium is dat in 1999 we de strijd aangingen met het kapitalisme op de piek van een waanzinnige hoogconjunctuur. Werkloosheid was laag, aandeel portefeuilles zaten bomvol. De media was bezeten van het gemakkelijk geld. Toentertijd ging het alleen over start-ups, niet over shutdowns.

We hebben erop gewezen dat de deregulatie achter deze waanzinnigheid tegen een prijs was. Het schaadde de arbeidsnormen. Het schaadde de milieu normen. Bedrijven kregen meer macht dan de overheid en dat schaadde de democratie. Maar om eerlijk te zijn, in die goede tijden, was het vinden van steun en het aanpakken van een economisch systeem gebaseerd op hebzucht lastig, althans in rijke landen.

Tien jaar later lijkt het erop dat er geen rijke landen meer zijn. Alleen een hoop rijke mensen. Mensen die rijk zijn geworden van het plunderen van de openbare rijkdom en het uitputten van natuurlijke hulpbronnen in de wereld.

Het punt is dat iedereen tegenwoordig kan zien dat het systeem volledig onrechtvaardig is, en het uit de hand begint te lopen. Ongebonden hebzucht heeft de globale economie beschadigd. En het beschadigt ook de natuurlijke omgeving. We overbevissen onze oceanen, vervuilen ons water met het boren naar olie, we kiezen de meest vuile vormen van energie op de planeet, zoals de teerzanden in Alberta. En de atmosfeer kan de hoeveelheid koolstof die we erin sturen niet aan, wat gevaarlijke opwarming veroorzaakt. De nieuwe norm is een reeks van rampen: economische en ecologische.

Dit zijn de basisfeiten. Ze zijn zo flagrant, zo vanzelfsprekend, dat het een stuk gemakkelijker is om met het publiek te verbinden en de beweging snel op te bouwen, dan in 1999.

We weten allemaal, of tenminste, we voelen allemaal dat de wereld op zijn kop staat: we doen alsof er geen einde is aan iets dat werkelijk wel een einde heeft: fossiele brandstoffen en de ruimte in de atmosfeer om de uitlaatgassen te absorberen. En we doen alsof er strikte en onbeweegbare limieten zijn aan wat eigenlijk overvloedig is: de financiële middelen om de samenleving op te bouwen die we nodig hebben.

De taak van deze generatie is om dit om te draaien: om deze valse schaarste uit te dagen. Te eisen dat we wel een degelijke, inclusieve samenleving kunnen bouwen, en tegelijkertijd, de echte limieten van de aarde te respecteren.

Wat klimaatverandering betekent is dat we dit moeten doen met een deadline. Deze keer kan onze beweging niet afgeleid worden, opgesplitst worden, uitdoven of weggevaagd worden door gebeurtenissen. Deze keer moeten we slagen. En ik heb het het niet over regulering van de banken en het verhogen van de belasting voor de rijken, hoewel dit belangrijk is.

Ik heb het over de onderliggende waarden die onze samenleving regeren. Dat is moeilijk in te passen in een enkele mediavriendelijke eis, en het is ook moeilijk om uit te zoeken hoe dit gedaan moet worden. Maar dit maakt het niet minder urgent.

Dat is wat ik zie gebeuren op dit plein. Op de manier hoe jullie elkaar voeden, elkaar warm houden, het vrij delen van informatie en verstrekken van gezondheidszorg, meditatielessen en empowerment trainingen geven. Mijn favoriete protestbord hier zegt, “I care about you.” In een cultuur die mensen traint om elkaar te ontlopen en te zeggen “Let them die”, is dit een diep ingrijpende statement.

Een paar laatste gedachten. In deze grote strijd, zijn hier een aantal dingen die niet uitmaken.

• Wat we dragen.
• Of we onze vuisten opheffen of vredestekens maken.
• Of we onze dromen voor een betere wereld in mediabericht kunnen verwerken.

En hier zijn een paar dingen die wel uitmaken.

• Onze moed.
• Ons moraal.
• Hoe we elkaar behandelen.

We hebben een gevecht gekozen met de meest machtige economische en politieke machten op deze planeet. Dat is beangstigend. En hoe deze beweging groeit van kracht naar kracht, zal het meer beangstigend worden. Wees altijd op de hoogte dat er een verleiding is je te richten op kleinere doelwitten, bijvoorbeeld de persoon die naast je zit tijdens deze bijeenkomst. Dit is immers een strijd die gemakkelijker te winnen is.

Laat je niet hiertoe verleiden. Ik zeg niet dat we elkaar niet moeten aanspreken op onzin. Maar laten we deze keer met elkaar omgaan, zij aan zij, alsof we plannen samen te werken in een strijd die nog vele, vele jaren duurt. Omdat de taak niets minder zal eisen.

Laten we deze prachtige beweging behandelen alsof het het belangrijkste in de wereld is. Omdat het dat is. Echt waar.

Naomi Klein